Szczęść Boże

zgodnie z naszą rozmową, chciałbym aby ci, którzy uczęszczają na spotkania i poważnie podchodzą do przygotowania mogli przyjąć bierzmowanie w tym roku. Dlatego zamieszczam tutaj ostatnią partię częściowo przerobionych tematów. pozostałe przygotujcie sobie sami.

6 października zapraszam na egzamin z tej części materiału. Jeśli ktoś ma zaległe rzeczy nie zaliczone, to jest okazja, żeby to nadrobić.

Po 6 października rozpoczniemy bezpośrednie przygotowanie do sakramentu bierzmowania.

Pierwsze przykazanie

Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył (Wj 20, 2-5)¹Por. Pwt 5, 6-9..

Jest… napisane: „Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz” (Mt 4,10).

„Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił” (Pwt 6, 5).

1. Pierwsze przykazanie wzywa człowieka do wiary w Boga, do pokładania w Nim nadziei i do miłowania Go nade wszystko.

2. „Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon” (Mt 4, 10). Adoracja Boga, zanoszenie do Niego modlitw, oddawanie należnej Mu czci, wypełnianie przyrzeczeń i złożonych Mu ślubów są aktami cnoty religijności, które wchodzą w zakres posłuszeństwa pierwszemu przykazaniu.

3. Człowiek powinien „mieć możność swobodnego wyznawania religii prywatnie i publicznie”

4. Zabobon jest wypaczeniem kultu, który oddajemy prawdziwemu Bogu. Przejawia się on w bałwochwalstwie, jak również w różnych formach wróżbiarstwa i magii.

5. Wystawianie Boga na próbę w słowach lub czynach, świętokradztwo i symonia są grzechami bezbożności zakazanymi przez pierwsze przykazanie (zaniedbywanie modlitw).

6. Ateizm, odrzucając lub negując istnienie Boga, jest grzechem przeciw pierwszemu przykazaniu.

7. Podstawą kultu świętych obrazów jest misterium Wcielenia Słowa Bożego Kult ten nie sprzeciwia się pierwszemu przykazaniu.

Drugie przykazanie

Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy.

1. Drugie przykazanie nakazuje szanować imię Pańskie, które jest święte.

2. Drugie przykazanie zabrania wszelkiego nieodpowiedniego używania imienia Boga. Grzechami przeciwko temu przykazaniu są:

– bluźnierstwo – polega na używaniu w sposób obraźliwy imienia Boga, Jezusa Chrystusa, Najświętszej Maryi Panny i świętych

– Krzywoprzysięstwo – wzywa Boga, by był świadkiem kłamstwa. Wiarołomstwo jest poważnym uchybieniem względem Pana, zawsze wiernego swoim obietnicom.

„Nie przysięgaj ani na Stwórcę, ani na stworzenie, chyba tylko w wypadku prawdy, konieczności i z uszanowaniem” Św. Ignacy Loyola, Ćwiczenia duchowne, 38.

Trzecie przykazanie

Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy (Wj 20, 8-10) Por. Pwt 5,12-15..

To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu (Mk 2, 27-28).

1. Szabat, który oznaczał wypełnienie pierwszego stworzenia, został zastąpiony przez niedzielę, przypominającą nowe stworzenie, zapoczątkowane przez zmartwychwstanie Chrystusa.

2. Kościół celebruje dzień zmartwychwstania Chrystusa ósmego dnia, który słusznie jest nazywany dniem Pańskim albo niedzielą.

3. „Niedziela. . . powinna być obchodzona w całym Kościele jako najdawniejszy dzień świąteczny nakazany”. „W niedzielę oraz w inne dni świąteczne nakazane wierni są zobowiązani uczestniczyć we Mszy świętej”

4. „W niedzielę oraz w inne dni świąteczne nakazane wierni są zobowiązani… powstrzymać się od wykonywania tych prac i zajęć, które utrudniają oddawanie Bogu czci, przeżywanie radości właściwej dniowi Pańskiemu oraz korzystanie z należnego odpoczynku duchowego i fizycznego”

5. Dzień Pański jest też dniem szczególnej troski o biednych, chorych i więzionych – chcąc oddać Bogu należytą cześć, nie można zapomnieć słów Jezusa „Cokolwiek uczyniliście jednemu z braci tych najmniejszych mnieście uczynili”.

6. Ustanowienie niedzieli przyczynia się do tego, by „wszyscy korzystali z wystarczającego odpoczynku i czasu wolnego, który mogliby poświęcić życiu rodzinnemu, kulturalnemu, społecznemu i religijnemu”^.

7. Każdy chrześcijanin powinien unikać narzucania – bez potrzeby – drugiemu tego, co przeszkodziłoby mu w zachowaniu dnia Pańskiego.

Czwarte przykazanie

Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie

(Wj 20,12).

Był im poddany (Łk 2, 51)

Pan Jezus sam przypomniał ważność tego „przykazania Bożego” (Mk 7, 8-13). Apostoł uczy: „Dzieci, bądźcie posłuszne w Panu waszym rodzicom, bo to jest sprawiedliwe. Czcij ojca twego i matkę – jest to pierwsze przykazanie z obietnicą – aby ci było dobrze i abyś był długowieczny na ziemi” (Ef 6, 1-3)Por. Pwt 5,16..

1. Zgodnie z czwartym przykazaniem Bóg chce, abyśmy po Nim czcili naszych rodziców i tych, którym On dla naszego dobra udzielił swojej władzy.

2. Wspólnota małżeńska jest ustanawiana przez przymierze i zgodę małżonków. Małżeństwo i rodzina są ukierunkowane na dobro małżonków, prokreację i wychowanie dzieci.

3. Dzieci są zobowiązane wobec swoich rodziców do szacunku, wdzięczności, właściwego posłuszeństwa i pomocy. Szacunek synowski sprzyja harmonii całego życia rodzinnego.

4. Rodzice pierwsi są odpowiedzialni za wychowanie swoich dzieci do wiary, modlitwy i wszystkich cnót. W miarę swoich możliwości mają oni obowiązek zaradzać potrzebom materialnym i duchowym swoich dzieci.

5. Rodzice powinni uszanować powołanie swoich dzieci i sprzyjać mu. Powinni pamiętać, a także uczyć, że pierwszym powołaniem chrześcijanina jest pójście za Jezusem.

Piąte przykazanie

Nie będziesz zabijał (Wj 20,13).

Słyszeliście, że powiedziano przodkom: Nie zabijaj!; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi

(Mt 5, 21-22).

1. „W Jego ręku – tchnienie życia i dusza każdego człowieka” (Hi 12,10)

2. Każde życie ludzkie od chwili poczęcia aż do śmierci jest święte, ponieważ osoba ludzka była chciana dla niej samej na obraz i podobieństwo Boga żywego i świętego:

– Zabójstwo człowieka jest głęboko sprzeczne z godnością osoby i świętością Stwórcy.

(Zakaz zabójstwa nie znosi prawa do unieszkodliwienia napastnika. Uprawniona obrona jest poważnym obowiązkiem tego, kto jest odpowiedzialny za życie drugiego człowieka lub za dobro wspólne.)

– Dziecko od chwili poczęcia ma prawo do życia. Bezpośrednie przerwanie ciąży, to znaczy zamierzone jako cel lub środek, jest „praktyką haniebną” (Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 27), poważnie sprzeciwiającą się prawu moralnemu. Kościół nakłada kanoniczną karę ekskomuniki za to przestępstwo przeciw życiu ludzkiemu.

(Ponieważ embrion powinien być uważany za osobę od chwili poczęcia, powinno się bronić jego integralności, troszczyć się o niego i leczyć go jak każdą inną istotę ludzką.)

– Eutanazja zamierzona, niezależnie od jej form i motywów jest zabójstwem. Jest głęboko sprzeczna z godnością osoby ludzkiej i z poszanowaniem Boga żywego, jej Stwórcy.

Każdy człowiek ma prawo odstąpić od uporczywej terapii i godnie umrzeć. Nie jest to eutanazja.

– Samobójstwo pozostaje w głębokiej sprzeczności ze sprawiedliwością, nadzieją i miłością. Jest zakazane przez piąte przykazanie.

– Zgorszenie jest poważnym wykroczeniem, gdy uczynkiem lub zaniedbaniem dobrowolnie doprowadza drugiego człowieka do grzechu.

– Z powodu zła i niesprawiedliwości, jakie pociąga za sobą wszelka wojna, powinniśmy czynić wszystko, co rozumnie możliwe, by jej unikać. Kościół modli się: „Od powietrza, głodu, ognia i wojny zachowaj nas, Panie”.

(Kościół i rozum ludzki stwierdzają trwałą ważność prawa moralnego podczas konfliktów zbrojnych. Działania dobrowolnie sprzeczne z prawem narodów i jego powszechnymi zasadami są zbrodniami.)

– „Wyścig zbrojeń stanowi najgroźniejsią plagę ludzkości, a równocześnie nieznośną krzywdę dla ubogich” (Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 81.).

3. Każdy wierzący zobowiązany jest do dążenia do pokoju: „Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi” (Mt 5, 9).

Szóste przykazanie

Nie będziesz cudzołożył (Wj 20,14; Pwt 5,17).

Słyszeliście, że powiedziano: Nie cudzołóż! A Ja wam powiadam: Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już się w swoim sercu dopuścił z nią cudzołóstwa (Mt 5, 27-28).

1. „Miłość jest… podstawowym i wrodzonym powołaniem każdej istoty ludzkiej” (Por. Jan Paweł II, adhort. apost. Familiaris consortio, 11).

2. Bóg, stwarzając człowieka jako „mężczyznę i niewiastę”, obdarzył ich taką samą godnością osobową. Każdy człowiek, mężczyzna i kobieta, powinien uznać i przyjąć swoją tożsamość płciową.

3. Chrystus jest wzorem czystości. Każdy ochrzczony jest powołany do życia w czystości zgodnie ze swoim stanem życia.

4. Czystość oznacza integrację płciowości w osobie. Domaga się osiągnięcia panowania nad sobą.

5. Wśród grzechów pozostających w głębokiej sprzeczności z czystością należy wymienić: rozwiązłość, masturbację, nierząd, pornografię, prostytucję, gwałt, czyny homoseksualne, cudzołóstwo, kazirodztwo.

6. Przymierze dobrowolnie zawarte przez małżonków zakłada wierną miłość. Zobowiązuje ich do zachowania nierozerwalności małżeństwa.

7. Płodność jest dobrem, darem i celem małżeństwa. Małżonkowie przekazując życie, uczestniczą w ojcostwie Boga.

8. Regulacja poczęć ukazuje jeden z aspektów odpowiedzialnego ojcostwa i macierzyństwa. Prawość intencji małżonków nie usprawiedliwia odwoływania się do środków moralnie niedopuszczalnych (np. sterylizacji bezpośredniej lub antykoncepcji).

9. Cudzołóstwo i rozwód, poligamia i wolny związek są poważnymi wykroczeniami przeciw godności małżeństwa.

SIÓDME PRZYKAZANIE

„Nie będziesz kradł” (Pwt 5,19). „Ani złodzieje, ani chciwi… ani zdziercy nie odziedziczą Królestwa Bożego” (1 Kor 6,10).

1. Siódme przykazanie nakazuje praktykowanie sprawiedliwości i miłości w zarządzaniu dobrami materialnymi i owocami pracy ludzkiej.

2. Dobra stworzone są przeznaczone dla całego rodzaju ludzkiego. Prawo do własności prywatnej nie uchyla powszechnego przeznaczenia dóbr.

3. Wszelkiego rodzaju kradzież, przywłaszczenie i niesłuszne używanie dobra drugiego człowieka jest sprzeczne z siódmym przykazaniem. Popełniona niesprawiedliwość domaga się naprawienia krzywdy. Sprawiedliwość wymienna wymaga zwrotu skradzionego dobra.

4. Prawo moralne zakazuje czynów, które w celach handlowych lub totalitarnych prowadzą do zniewolenia ludzi, kupowania ich, sprzedawania oraz wymiany, jakby byli towarem.

5. Uczciwa praca wymaga uczciwej zapłaty. Obowiązuje tutaj sprawiedliwość wymierna.

6. W zawieraniu umów obowiązuje sprawiedliwość wymierna. Wykorzystywanie czyjejś trudnej sytuacji jest sprzeczne z siódmym przykazaniem.

7. Spekulacja cenami towaru (np. sytuacja głodu, klęski żywiołowej), zawieranie niekorzystnych umów, spekulacja jakością towaru (wprowadzanie w błąd co do jakości sprzedawanych towarów) jest grzechem przeciw siódmemu przykazaniu.

IX i X przykazanie

Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego (Wj 0, 17)
1. Pożądanie – etymologicznie: każda gwałtowna postać pragnienia ludzkiego, w teologii katolickiej szczególny sposób pragnienia zmysłowego, które sprzeciwia się wskazaniom rozumu ludzkiego. Św. Paweł utożsamia je z buntem “ciała” wobec “ducha”
2. Św. Jan rozróżnia trzy rodzaje pożądania, czyli pożądliwości: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pychę życia. Zgodnie z nauką katolicką dziewiąte przykazanie zakazuje pożądania cielesnego, dziesiąte pożądania dóbr.
3. Przykazanie nakazuje Oczyszczenie serca: Serce jest siedzibą moralnego wymiaru osobowości: “Z serca… pochodzą złe myśli, zabójstwa, cudzołóstwa, czyny nierządne” (Mt 15, 19). Walka z pożądliwością cielesną domaga się oczyszczenia serca i praktykowania umiarkowania: szóste błogosławieństwo: Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą”.
4. św. Augustyn przytaczając Symbol wiary mówi: “ażeby wierząc (w Boga), byli posłuszni (Jego przykazaniom); będąc posłuszni; uczciwie żyli (wypełniali je); uczciwie żyjąc, oczyszczali swoje serca (kształtowali swoją postawę), a oczyszczając swoje serca, rozumieli to, w co wierzą” (De fide et symbolo)
5. Walka o czystość (w chrzcie otrzymujemy łaskę, a w sakramentach i modlitwie ją pomnażamy), za pomocą łaski Bożej osiąga to oczyszczenie przez:
– cnotę i dar czystości – czystość intencji – czystość spojrzenia – modlitwę – czystość domaga się wstydliwości, wstydliwość świadczy o jej delikatności
6. X Przykazanie koncentruje w sobie pożądanie dóbr. Zabrania pożądania dóbr drugiego człowieka, które jest źródłem kradzieży, grabieży i oszustwa, zakazanych przez siódme przykazanie. Pożądliwość oczu prowadzi do przemocy i niesprawiedliwości zakazanych przez piąte przykazanie. Zachłanność ma swoje źródło – podobnie jak nierząd – w bałwochwalstwie zakazanym w trzech pierwszych przykazaniach. Dziesiąte przykazanie zwraca uwagę na intencję serca; wraz z dziesiątym przykazaniem streszcza ono wszystkie przykazania prawa:
– chciwość – zachłanność – zazdrość

Gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje (Mt 6, 21)
7. Jezus nakłania do ubóstwa serca
8. Tylko w sercu ubogim rodzi się pragnienie Boga “chcę widzieć Boga”. I tylko czystym sercem można go oglądać: Bądźmy zatem: „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą”.

Szczęść Boże

SAKRAMENT:WIDZIALNY ZNAK NIEWIDZIALNEJ ŁASKI

Sakrament Chrztu Świętego

Szafarz: zwyczajny-biskup ,kapłan ,diakon

nadzwyczajny-każdy człowiek ,wtedy gdy następuje zagrożenie życia

Jaki znak czyni szafarz: pokrapia ,obmywa lub zanurza osobę chrzczoną w wodzie i wypowiada słowa : „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”

Jaką łaskę daje Bóg: przyjmuje ochrzczonego jako swoje dziecko. Bóg obmywa z grzechu pierworodnego i włącza do wspólnoty Kościoła.

Sakrament Małżeństwa

Kto może zawrzeć sakrament małżeństwa: Małżeństwo można zawiązać między jednym mężczyzną i jedną kobietą (jest jedno i nierozerwalne), którzy są zdolni do spełnienia celów małżeństwa (dobro wspólne małżonków, zrodzenie i wychowanie potomstwa). Małżeństwo musi być zawarte w sposób dobrowolny i świadomy.

Szafarz: Małżonkowie udzielają sobie praw do siebie a kapłan jest świadkiem.

Jaką łaskę daje Bóg: Bóg przyrzeka im wierność i udziela swego błogosławieństwa.

Sakrament Pojednania

Jaką łaskę daje Bóg: Bóg przywraca jedność i odpuszcza grzechy .Człowiek odzyskuje jedność z Bogiem

Jaki znak czyni szafarz: wypowiada słowa „Ja odpuszczam tobie grzechy…”

Warunki, które muszą zostać spełnione, aby zaistniał sakrament pojednania:

-żal za grzechy, rachunek sumienia, mocne postanowienie poprawy, szczera spowiedź, zadośćuczynienie Bogu i ludziom.

1. Rachunek sumienia jest to przypomnienie sobie grzechów od ostatniej dobrej spowiedzi;
2. Żal za grzechy jest to boleść duszy z powodu, że obraziliśmy dobrego Boga, przeproszenie Go i wewnętrzne nawrócenie. Rozróżniamy żal za grzechy doskonały (żałujemy z miłości do Boga; gładzi on grzechy, gdy człowiek pragnie spowiedzi, a nie ma do niej okazji) oraz żal mniej doskonały (płynący z obawy przed karą Bożą).
3. Mocne postanowienie poprawy jest to szczera wola unikania grzechów;
4. Spowiedź jest to wyznanie grzechów przed kapłanem. Człowiek przyznaje się do swej grzesznej przeszłości, uznaje swoją odpowiedzialność za nią, a jednocześnie otwiera się na Boga i wspólnotę Kościoła, a przez to na nową przyszłość. Wyznanie grzechów śmiertelnych musi uwzględnić konkretną sytuację (liczba, rodzaj, okoliczność grzechu). Wyznanie grzechów powszednich, które nie zrywają naszej wspólnoty z Bogiem, nie jest konieczne, ale zalecane jako pożyteczne. Spowiedź z tych grzechów stanowi istotną pomoc w kształtowaniu sumienia i wzrastaniu w życiu wewnętrznym.
5. Zadośćuczynienie (odprawienie pokuty zadanej przez kapłana) ma we właściwy sposób, jak dalece jest to możliwe, naprawić szkodę i zgorszenie wyrządzone przez grzech (np. zwrot skradzionej rzeczy, przywrócenie dobrego imienia zniesławionemu). Zadośćuczynienie jest też zarazem zaprawą do nowego życia, lekarstwem na słabości. Stąd zadośćuczynienie powinno możliwie najpełniej odpowiadać wadze i rodzajowi popełnionych grzechów. Może polegać na modlitwie, ofierze i wyrzeczeniu, służbie drugim, uczynkach miłosierdzia.

Odpust jest to częściowe (odpust cząstkowy; lub zupełne (odpust zupełny) darowanie przez Kościół poza sakramentem pokuty i pojednania kary doczesnej, jaką winien człowiek ponieść za popełnione grzechy. Odpust zakłada osobiste nawrócenie się, przy grzechach śmiertelnych przyjęcie sakramentu pokuty, a gdy chodzi o uzyskanie odpustu zupełnego – przyjęcie ponadto Komunii świętej. Tym, którzy dopełnią określonych warunków (przede wszystkim modlitwa, czasem nawiedzenie wyznaczonych kościołów), Kościół udziela odpustu na mocy skarbu zasług zadośćuczynnych Jezusa Chrystusa.

Sakrament Chorych

Szafarz: Kapłan lub biskup

Jaki znak czyni szafarz: Kapłan daje namaszczenie

Jaką łaskę daje Bóg: Bóg daje łaskę uzdrowienia , łaskę niesienia choroby lub by chory miał dobrą śmierć

Sakrament Eucharystii

Eucharystia (gr. eucharistein = dziękować) bierze swój początek podczas Ostatniej Wieczerzy, którą Jezus spożywał ze swymi uczniami w przeddzień swej męki i śmierci. Wówczas to biorąc chleb i wino podawał je Apostołom, mówiąc, że jest to Jego Ciało, które za nich będzie wydane i Krew, która zostanie przelana za nich i za wielu na odpuszczenie grzechów. Nakazał również Apostołom czynić to w przyszłości na swoją pamiątkę.

Opisy ustanowienia Eucharystii: Mt 26,26-29; Mk 14,22-25; Łk 22,15-20; l Kor 11,23-25.

Jezus wypowiadając słowa: „To czyńcie na moją pamiątkę” dał władzę sprawowania Eucharystii Apostołom, a przez nich biskupom i kapłanom.

Msza święta czyli Wieczerza Pańska jest uczestnictwem w jedynej Ofierze Krzyża Pana Jezusa, dokonanej dla naszego zbawienia. Jest to uczestnictwo na sposób sakramentalny. Dzięki posłudze przewodniczącego Eucharystii – kapłana, który wypowiada słowa Jezusa i przyzywa Ducha Świętego, dokonuje się przemiana chleba i wina w Ciało i Krew Pańską. W Ofierze Jezusa Chrystusa uczestniczy cały Kościół, każdy chrześcijanin, który stara się złożyć swoje życie z Jezusem Chrystusem.

Msza święta składa się z liturgii słowa i liturgii eucharystycznej, które stanowią jeden akt kultu. Tak pojęta Eucharystia jest ośrodkiem całego życia chrześcijańskiego. Oznacza ona i sprawia jedność ludu Bożego, przez nią buduje się Ciało Chrystusa. Pozostałe bowiem sakramenty i wszystkie kościelne dzieła apostolskie mają związek z Najświętszą Eucharystią i ku niej są ukierunkowane („szczyt” i „źródło” – por. KL 9-10).

Chrześcijanin powinien uczestniczyć we Mszy świętej z największą pobożnością w sposób: świadomy (tzn. zdawać sobie sprawę, że wraz z Chrystusem składa ofiarę Ojcu Niebiekiemu); czynny (tzn. włączyć się we wspólną modlitwę i swoją postawa dać temu wyraz); pełny (tzn. być obecnym na całej Mszy świętej i przyjąć Komunię świętą); owocny (tzn. świadczyć o Chrystusie w życiu codziennym i pełnić uczynki miłości bliźniego).

Najświętszy Sakrament jest to prawdziwe Ciało i prawdziwa Krew Jezusa Chrystusa, pod postaciami chleba i wina.

Komunia święta jest to spożywanie Ciała i Krwi Chrystusa pod postaciami chleba i wina. Komunię świętą możemy przyjmować wówczas, gdy jesteśmy w stanie łaski uświęcającej, mamy czystą intencję (chęć zjednoczenia z Jezusem), zachowany post eucharystyczny (l godzina).

Wiatyk (tac. via = droga, podróż] jest to Komunia święta udzielana choremu w niebezpieczeństwie śmierci. Udziela się jej wówczas w specjalnym obrzędzie w połączeniu z sakramentem pokuty i pojednania oraz namaszczenia chorych.

Szczęść Boże

Wyjazd 19 listopada na Kane Młodych w Częstochowie (hala Polonia)

Wyjazd busem z parkingu przed kościołem o g.13.00, powrót ok 21.00

Pojedzie z wami jako opiekun pan Sylwester Rykała

Szczęść Boże

Spotykamy się 4 marca o g. 19.3o Zaliczenie poniższego materiału będzie w formie pisemnej. Jeśli ktoś będzie chciał poczekać wynik będzie znał po kilku/kilkunastu minutach. Ci, którzy mają zaległość z Pisma Świętego, mogą pisać całość materiału (ale nie jest to konieczne, można rozłożyć na dwa razy)

Jezus zakłada Kościół

1. Jezus chodzi i naucza o Królestwie Bożym, o swoim Ojcu, o zbawieniu. Podąża za nim mnóstwo ludzi (kiedy rozmnaża chleby i ryby, to jest ok. 5 tysięcy mężczyzn nie licząc kobiet i dzieci – Łk 9,12-17)
2. Jezus dostrzega, że potrzebni mu pomocnicy, którzy będą dalej głosić naukę, kiedy On odejdzie. Powołuje dwunastu apostołów (Łk 6,12-16). Ich formuje, wyjaśnia dokładnie wszelkie wątpliwości, jednocześnie cały czas nauczając tłumy i czyniąc znaki i cuda.
3. Jezus umiera za nasze grzechy. Umiera po to, abyśmy my mieli życie. Apostołowie wystraszeni po śmierci Jezusa rozpraszają się.
4. Jezus zmartwychwstaje i ukazuje się apostołom w różnych miejscach nakazując im iść do Jerozolimy (Łk 24 13-35).
5. Jezus ukazuje się apostołom w Jerozolimie, daje im ostatnie – przed wniebowstąpieniem – pouczenia.
   • Aby szli i głosili Ewangelię na krańce świata – podstawowym zadaniem Kościoła jest głosić Ewangelię (Mk 16,15-16).
   • Daje apostołom obietnicę, że będzie z nimi aż do skończenia świata – czyli nie do ich śmierci, lecz do skończenia świata – czyli z nimi, ich następcami, tymi, których ustanowią, będzie im cały czas towarzyszył (Mt 28, 18-20)
   • Daje Piotrowi władzę pasterską, aby wszystkim w Kościele przewodził – Piotr jest zwierzchnikiem (Mt 16,13-20, J 21,15-19), ta władza jest na zawsze – czyli aż do skończenia świata, dotyczy także następców Piotra. Chodzi tutaj o władzę w sensie przewodniczenia Kościołowi – stania na Jego czele i nauczania.

Czym jest Kościół?

1. Kościół to wspólnota ludzi z Bogiem i Boga z ludźmi. To nie tylko jednostronne przymierze ludzi z Bogiem, jeśli Jezus założył Kościół i dał obietnicę, że z Nim będzie aż do skończenia świata, to jest to także przymierze Jego z ludźmi (patrz poprzednia katecheza).
2. Jeśli jest to wspólnota ludzi i Boga, to jest to rzeczywistość Bosko-ludzka; a więc jest w Kościele coś, co widać (ludzie, struktura, kult) i coś, co przekracza człowieka (obecność Boga). Wszyscy tworzymy Mistyczne Ciało Chrystusa, On jest Jego głową, a my poszczególnymi członkami (1Kor 12,12-20; Ef 4,15-16).
3. Bóg cały czas jest obecny w tym Ciele:
   • W sakramentach – w szczególny sposób w Eucharystii
   • W swoim Słowie, które cały czas do nas kieruje
   • We wspólnocie ludzi, którzy się modlą i spotykają w imię Jezusa

Szczęść Boże

Spotykamy się 5 stycznia o g. 18.oo Zaliczenie poniższego materiału będzie w formie pisemnej. Jeśli ktoś będzie chciał poczekać wynik będzie znał po kilku/kilkunastu minutach.

Czym jest Pismo Święte?

Zobaczmy co Pismo Święte mówi o sobie samym:

„Ty natomiast trwaj w tym, czego się nauczyłeś i co ci zawierzono, bo wiesz, od kogo się nauczyłeś. Od lat bowiem niemowlęcych znasz Pisma święte, *15 które mogą cię nauczyć mądrości wiodącej ku zbawieniu przez wiarę w Chrystusie Jezusie. *16 Wszelkie Pismo od Boga natchnione [jest] i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do kształcenia w sprawiedliwości – *17 aby człowiek Boży był doskonały, przysposobiony do każdego dobrego czynu.” (2 Tm 3,14-17).

Pismo Święte pochodzi od Boga. Bóg mówi po to, aby nauczać, przekonywać, poprawiać, kształcić w sprawiedliwości. Po to, abym osiągnął doskonałość w przysposobieniu do każdego dobrego czynu. A to wszystko po to by doprowadzić do zbawienia.

Co warto, a właściwie należy wiedzieć przed przystąpieniem do czytania Pisma Świętego? Składa się ono z 46 ksiąg Starego i 27 ksiąg Nowego Testamentu. Nowy Testament, to radosna nowina, którą Jezus objawił nam przez swoje życie i nauczanie. Jako pierwsze powstała większość Listów, dopiero później Ewangelia, Dzieje Apostolskie i Apokalipsa św. Jana. Dziś krótko o Ewangelii.

Ewangelia

Jest jedna Ewangelia – dosłownie z j. greckiego znaczy Radosna Nowina – bo jeden jest Jezus Chrystus i jedna Jego nauka. Spisały tę Nowinę cztery osoby, a ich przekaz będzie różny, ponieważ każdy z ewangelistów pisze o tym samym, ale do różnych środowisk.

I tak św. Marek, uczeń św. Pawła i Piotra, pisze do ludzi nie obeznanych z Palestyną, będzie zwracał uwagę na geograficzne położenie miejscowości. Skoncentruje się na czynach Jezusa, prawie w ogóle nie przytaczając Jego mów. Ewangelia ta została napisana jako pierwsza. Rozpoczyna się od wystąpienia Jana Chrzciciela i chrztu Pana Jezusa.

Św. Mateusz pisze do żydów, umieści wydarzenia w historii zbawienia narodu wybranego (zaczyna od rodowodu Jezusa Mt 1,1-17), jego przekaz usiany będzie fragmentami ze Starego Testamentu. Nie ulega wątpliwości, że cała myśl przewodnia sprowadza się do tezy: w osobie, w życiu, w czynach i w nauce Jezusa urzeczywistniły się wszystkie proroctwa mesjańskie Starego Testamentu. Jezus jest Mesjaszem, a założony przez Niego Kościół, to prawdziwe królestwo mesjańskie.

Św. Łukasz poświęca wprawdzie swoje dzieło dostojnemu Teofilowi, lecz w rzeczywistości pisze je dla nawróconych z pogaństwa w ogóle. Opuszcza w swej Ewangelii to wszystko, co było zrozumiałe tylko dla żydów. Odwołuje się do historii powszechnej (Łk 1,5-7), jego przekaz usiany będzie znakami i cudownymi zjawiskami.

Św. Jan pisze jako ostatni, w swoim przekazie stara się powiedzieć to, co jeszcze nie zostało powiedziane wcześniej. Jakby uzupełnia wcześniejsze przekazy. Pisze do pochodzących z kultury greckiej. Umieszcza narodzenie i działalność Jezusa w historii całego kosmosu. Pokazuje, że świat został stworzony przez Chrystusa, który w pewnym momencie stał się jego częścią, przychodząc na świat jako człowiek. Podkreśla z jednej strony człowieczeństwo Jezusa z drugiej zaś Jego Bóstwo. Zwraca uwagę na dwie rzeczy szczególnie – wyjaśnienie znaczenia cudów Jezusa oraz historię Jego męki.

Te cztery przekazy nie zaprzeczają sobie, wręcz przeciwnie są zgodne i uzupełniają się. Zestawiając je ze sobą mamy najpełniejszy obraz Jezusa Chrystusa i tego co dla nas dokonał.

Biblia w świetle historii:

Jest około 2500 tekstów, papirusów, odpisów z pierwszych wieków chrześcijaństwa . Krytyka ustala, iż jest zgodność dzisiejszej Ewangelii, z tą napisaną przez apostołów i uczniów apostolskich. (w ciągu wieków nie uległy zmianie)

Chrystus ustanowił 12 apostołów. Niektórzy z nich żyli jeszcze w czasie pisania Ewangelii i listów. Było bardzo wielu świadków czynów Jezusa, którzy mogli zaprotestować przeciw zniekształceniom.

Gdyby tekst był zmyślony, należałoby oskarżyć autorów o oszustwo.

Żródła pozabiblijne: historycy rzymscy mówią w swoich pismach o Jezusie (Tacyt, Pliniusz Młodszy, Swetoniusz) Źródła żydowskie: Juliusz Flawiusz, Talmut-księga historyczna żydów) Te teksty potwierdzają to, co czytamy w Biblii.